BABA : Oğlum gel bakalım buraya!
ÇOCUK : Buyur baba!
BABA : Bu hafta yapılan sınavda kaçıncı oldun?
ÇOCUK : 25. oldum baba.
BABA : Ama nasıl olur! Daha geçen hafta 21. idin. Nasıl dört sıra birden geriledin? Tembel herif.
ÇOCUK : Ne yapayım baba? Sınıfa dört tane yeni öğrenci daha geldi. Dolayısıyla 21.likten, 25. liğe geriledim. Hem bana kızmaya senin hakkın yok.
BABA : Bak şu bacaksıza! Bu kadar tembel olacaksın ve benim sana kızmaya hakkım olmayacak, öyle mi?
ÇOCUK : Tabii... Demek ki mükemmel bir çocuk dünyaya getirememişsiniz. El alem öyle çocuk yapıyor ki! Hepsi süper zeka.
BABA : Kızdırma beni alırım ayağımın altına bak. Sınıfta kalmış abuk subuk, aptal saptal konuşuyor.
ÇOCUK : Niye kızıyorsun baba? Sınıfta kaldıysak ne olmuş! Daha iyi ya!
BABA : Neresi iyi bunun?
ÇOCUK : Sürekli maddi sıkıntıdan bahsediyordun, düşünsene yeni sınıf için yeni kitaplar almak zorunda kalacaktın. Şimdi buna gerek kalmadı. Aynı kitapları yeniden kullanacağım.
BABA : Yahu şu karneye bak.Bütün dersler bir, bir, bir.... Allah aşkına bir tane bile iki yok. Yuh sana, nasıl becerdin bunu?
ÇOCUK : Hepsi bir mi, emin misin baba?
BABA : Bir de utanmadan şaşırma numarası yapıyor. Utan, utan! Al da kendi gözlerinle bir daha bak karneye.
ÇOCUK : Allah, Allah! Ver bakalım şu karneyi. Hepsi bir olmamalıydı...
BABA : Şunun söylediğine bak. Doğru hepsi bir olmamalıydı. Sıfır olmalıydı.Bir sene boyunca yattın tabi... Bir bile fazla sana. Ben senin yaşındayken sınıfın en iyisiydim. Karnemde bütün notlarım "5" idi, "5"....
ÇOCUK : Yapma baba. Bu benim karnem değil. Dün bu karneyi tavan arasında buldum. Senin karnen bu. Neee! Benim karnem mi? Hadi canım...Ver bakiiimL.Aaa! Sahi ya... Eee... Şeeey yani. Diyecektim ki!..
ÇOCUK : Demek bütün notların beşti haa... İşte bak bu da benim karnem. İtiraf et baba, ben senden daha çalışkanım.
BABA : Tamam, tamam anladık, para istiyorsun. Söyle ne kadar vereyim?
ÇOCUK : Şeey! Ne desem bilmem ki! 500 yeter. Ama şimdilik...
BABA :Ne 400 mü? 300 neyine yetmez? Al şu 200´ü 100´ ünü geri getir.
ÇOCUK : Ama baba...
BABA : Aması maması yok. Al şunu! Dur bakim, senin eline ne oldu böyle?
ÇOCUK : Önemli değil baba
BABA : Nasıl önemli değil oğlum? Avuçların kıpkırmızı olmuş. Ne oldu?
ÇOCUK : Öğretmen dövdü.
BABA : Öğretmen mi dövdü? Hangi çağdayız? Dağ başı mı burası? Ben ona sorarım.
ÇOCUK : Dur, dur! Dur baba. Tabiki burası dağ başı değil. Ama galiba kabahat bendeydi.
BABA : Niye, ne oldu ki?
ÇOCUK : Arkadaşım öğretmenin sandalyesine raptiye koymuştu.
BABA : Raptiye koyan arkadaşınsa seni niye dövdü? Onu dövseydi ya!
ÇOCUK : Asıl olay ondan sonra.
BABA : Nasıl yani?
ÇOCUK : Ben de öğretmen raptiyenin üzerine oturmasın diye, tam oturacağı sırada sandalyeyi çektim. Hooop! Gümm! Tabiki...
BABA : Hak etmişsin. Bu gün okulda ne yaptınız?
ÇOCUK : Bu gün okulda dinamit yaptık.
BABA : Peki yarın ne yapacaksınız okulda?
ÇOCUK : Hangi okulda? Dinamit yaptık yaptık diyorum, okul falan kalmadı ortada.

- ana ana, hişt, hişt!....
- o kim?
- oh, sen misin, ödüm koptu...
- yeri nerde? kalk göster!
- çıldırdın mı çocuk, bende para nerden olacak? benim gibi bir dul kadın kimden para alacak?
- miras yedin....
- onu baban sağlığında bitirdi; vur patlasın, çal oynasın, karılara yedirdi; param olsa el dikişi diker miyim? böyle ben? bir kör mumum.....
- o masalı başkasına anlat sen; kalk, para ver!....
- sarsma oğlum, haktan korkun yok mudur?
- sus dırlama....
- bir anaya kalkan eli......
- sus dırlama....
- vurma, dur; beni dinle, hangi ana para vermez oğluna? vallahi yok, olmuş olsa feda olsun yoluna.
- kalk diyorum. “para, para!” şimdi seni vururum...
- billahi yok.....
- ah vuruldum, aman aman omuzum.
oğul, oğul, beni vuran elin yere döşene....
hain evlat, beğendin mi yaptığını? bak ananın haline
ben senden son vaktimde evlatlıklar beklerken
beni böyle al kanların içersine koydun sen!....
ben senin için doğmuş idim, ben senin için yaşardım;
sendin benim her düşüncem, sendin benim her derdim;
bir parçacık benzin uçsa, bir kerecik; “of” desen,
ah ne ölüm azapları çeker idim o gün ben.

işte artık senin için çarpan yürek duruyor;
ağlayan göz kapanıyor; gülen dudak kuruyor;
çalışan el uyuşuyor; rahat olsun her yerin!...

kim derdi ki, o koynumda büyüttüğüm ellerin
benim şu ak, şu kınalı saçlarımdan tutarak
acımadan, titremeden bana bıçak vuracak?....
bu ne yürek?.. para için insanlıktan geçiyor;
bu ne alçak susayış ki ana kanı içiyor;
seni böyle kimler etti, kanlı cellat, canavar?....

hayır, hayır, onlarda da senden pek çok duygu var;
senin elin, bir celladın bıçağından duygusuz;
senin elin, bir kaplanın tırnağından duygusuz;
senin elin, kan dökücü her bir şeyden haindir,

ah, bir cellat senin gibi kanlıları gebertir;
bir kaplan da anasından başkasını pençeler.

haram olsun, o uykusuz bıraktığım geceler;
bugüne dek emeklerim dursun iki gözüne;
kan yerine irin olsun emdiklerin.....
o kan ne?
o damlayan kimin kanı, avucunun içinde?
yoksa beni vurur iken, bana bıçak saplarken,
kesildi mi ellerin?
of, sızlıyor omuz başım, yaralarım pek derin!
kaç buradan oğul, seni şimdi gelip burda tutarlar;
zincir vurup o karanlık zindanlara atarlar;
kaç buradan bir kuş gibi!
ben kanımı helal ettim, sen de affet ya rabbi!...